Wybierz inwestycję
Lokal mieszkalny w świetle obowiązujących przepisów, jest to specjalnie wydzielona ścianami przestrzeń, znajdująca się w obrębie budynku, która jest przeznaczona do stałego pobytu ludzi. Przy zakupie mieszkania, jego metraż ma bardzo duże znaczenie. Jednak mówiąc o powierzchni użytkowej należy zapoznać się z najbardziej popularnymi sposobami jej mierzenia. Nie jest to taka oczywista kwestia.
Powierzchnia użytkowa mieszkania i sposób jej mierzenia określony jest w wielu normach i ustawach. Powierzchni użytkowa ma duże znaczenie np. przy samym odbiorze mieszkania. Także naliczanie czynszu bezpośrednio wiąże się z wielkością powierzchni użytkowej.
Zgodnie z przepisami pomiaru powierzchni użytkowej dokonuje się, kiedy pomieszczenie jest w stanie całkowitego wykończenia i na poziomie podłogi. Do powierzchni użytkowej wlicza się wszystkie pomieszczenia, które znajdują się w lokalu, nie bacząc na ich przeznaczenie. Natomiast nie wlicza się powierzchni takich miejsc jak: balkony, tarasy, zabudowane szafy, schowki, piwnicy oraz strych. Ponadto, w wyliczeniach, pomijane są takie miejsca jak wszelkie przejścia pomiędzy pomieszczeniami, czy też powierzchnia pod ścianami konstrukcyjnymi.
Powierzchnia użytkowa musi być określona w treści najważniejszych umów takich jak: umowa rezerwacyjna, deweloperska, czy przedwstępna umowa sprzedaży. Jest to jeden z najbardziej podstawowych parametrów, dlatego musi być odpowiednio opłacony.
Powierzchnię użytkową można ustalić dopiero po zakończeniu budowy. Pomiarów może dokonać tylko ktoś kto posiada odpowiednie uprawnienia.
Dokonując pomiaru powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych dokonuje się zgodnie z kilkoma zasadami.
Jeżeli pomieszczenia mają wysokość w świetle równą do 2,2 metra to nalicza się je w 100%, natomiast jeżeli mają wysokość od 1,4 metra ale mniej niż 2,2 metra nalicza się w 50%, wysokości mniejsze 1,4 metra są pomijane. W ten sposób powierzchnia, która znajduje się pod skosami jest brana pod uwagę tylko połowicznie, ponieważ jest za niska, żeby można było z niej normalnie korzystać.
Pole powierzchni użytkowej podaje się z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku w metrach kwadratowych.
Warto zaznaczyć, że istnieje pewna różnica pomiędzy projektowaną powierzchnią użytkową a rzeczywistą powierzchnią użytkową. W praktyce zawsze mają miejsce jakieś mniejsze lub większe różnice. Wynika to z drobnych rozbieżności między zakładanymi a rzeczywistymi parametrami, czy różnica w rozłożeniu materiałów budowlanych.
Trzy ustawy dotyczą pojęcia powierzchni użytkowej. Pierwsza z nich to ustawa o podatkach i opłatach z 1991 roku, zgodnie z jej treścią powierzchnia użytkowa jest mierzona po wewnętrznej długości ścian na poszczególnych kondygnacjach. Z wyliczeń wyłącza się klatki schodowe oraz szyby dźwigowe. Za kondygnację uznawany jest garaż, piwnica oraz sutereny i poddasze użytkowe.
Kolejnym dokumentem jest ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszkań w gminach z 2001 roku. Zgodnie z jej treścią, do powierzchni użytkowej zalicza się powierzchnię wszystkich pomieszczeń, które znajdują się w lokalu, a przede wszystkim pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, korytarzy, łazienek i innych pomieszczeń, które służą do celów mieszkalnych i gospodarczych i są potrzebne lokatorom. Do tej powierzchni nie wlicza się balkonów, tarasów, wszelkich schowków, pralni, suszarni, strychów, piwnicy i komórek na opał.
Ostatnim dokumentem jest ustawa o spadkach i darowiznach z 1983 roku, która za powierzchnię użytkową uważa całą powierzchnię od wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach z wyjątkiem piwnic i klatek schodowych.